Coronacrisis
‘Ik zit nu de hele dag thuis…, al maandenlang! En als ik zo de berichten hoor, zal het nog wel een tijd duren voordat ik terugga naar de werkvloer’.
Een niet zo’n originele opmerking in deze coronacrisis, natuurlijk. Ik kijk naar Jan terwijl hij dit zegt.
‘Je mist je collega’s, de contacten, de hectiek?’, vraag ik.
Ik ken hem, op het werk is hij ‘als een spin in het web’. Als Hoofd Klantencoördinator van een groot softwarebedijf, houdt hij zijn afdeling van 120 man draaiende. Hij houdt de vinger aan de pols bij projecten, is een doortastende beslissingnemer en weet zijn visie om te zetten in strategische stappen. Een echte leider! Hij heeft me een keer uitgelegd wat hard werken voor hem betekent: ‘Het belangrijkste is je doelen te halen. Mijn medewerkers hoeven mij niet aardig te vinden, als ze maar resultaten boeken!’
Op mijn vraag nu, schudt hij zijn hoofd en glimlacht.
‘In het begin vond ik het verschrikkelijk! Video-groepsvergaderingen, dat was in eerst een ramp. Nu went het gelukkig. En als je elkaar face-to-face ziet, krijg je toch makkelijker contact met je medewerkers en je klanten. Ik merk ook dat thuis de tijd veel sneller voorbij gaat. Je gaat gewoon door tot diep in de nacht. Maar dat heeft mijn gezin mij afgeleerd.’
‘Vertel? Hoe hebben ze dat gedaan?’, vraag ik. Ik ken hem namelijk niet anders dan als een ‘doordouwer’ op z’n werk.
‘Mijn dochter van drie en mijn zoon van zeven, begrepen maar niet dat ze me met rust moesten laten. Papa moet werken’, zei ik tegen mijn dochter. Maar dan zei zij: ‘Nee, papa moet nu zoentje geven op mijn knie. Want knie doet ‘au!’ En als ik dit deed, gaf ze mij een zoen omdat ‘papa zo lief is.’
Ook wilde ze vaak op mijn schoot zitten. Maar dat gaat natuurlijk niet, want ik werk. Ik liet het haar zien; ‘Kijk, papa zit achter zijn pc en moet hard werken en mag niet gestoord worden! Ze ging op de vloer zitten en typte druk op haar spelcomputertje. Toen mijn vrouw tien minuten later binnenkwam om haar in bed te stoppen en voor te lezen, zei ze: ‘Nee, moet hard werken en mag niet gestoord worden!’ Ze blééf op haar computertje typen en zeggen dat ze hard moest werken en niet gestoord wilde worden. Ik moest er natuurlijk wel een beetje om lachen, toen ik dat zag. Ook mijn zoon vraagt aandacht, en niet altijd op de meest gelukkige momenten. Vrijdagmiddag vier uur, als ik de laatste hand wil leggen aan het planningsrapport, wil mijn zoon dat ik met hem meekom naar zijn voetbalwedstrijd. Of hij komt met zijn hengel en wil samen met me bij de vijver in het park vissen. Ja, dat gaat natuurlijk niet, ik ben bezig!’
‘Op een dag werd ik bij het video-bellen met een klant vreselijk gestoord door mijn kinderen. Ik ergerde me en werd boos op hun. Ik schaamde me ook voor de vervelende onderbrekingen. Ik excuseerde me bij mijn klant. Tot mijn verbazing zei hij het niet erg te vinden.’
‘Mijn kinderen zijn nu volwassen en allang de deur uit. En ik heb er spijt van dat ik hun niet genoeg aandacht heb gegeven, zei hij.’
‘Maar je was druk bezig, je moest hard werken, je kon niet ander’, gaf ik als weerwoord. ‘Ondanks alles blijf je hun vader.’
‘Hij gaf toe: Ik blijf hun vader. Maar ik had de tijd te vriend moeten houden. Die ‘vriend’ had gemaakt dat ik plezier had met mijn kinderen, met ze ging spelen, lachen en dat ik mij over hun magisch kind-zijn verwonderde. Maar in plaats daarvan zorgde ik alleen voor brood op de plank en voor niets anders. De tijd een kameraad van je laten zijn, is goed. Anders gaat de tijd met alles wat erin zit aan je voorbij: de mensen die je het dierbaarst zijn en de dingen die je belangrijk vindt. Die worden niet opgemerkt en gaan verloren in de tijd.’
Jan vertelt: ‘Ik kende die man als een hard, ondernemend type. Je kan zeggen, dat hij zijn mannetje staat in het arenaveld van de zakelijke wereld. Maar toen hij dit zei, viel ik stil. De tijd te vriend houden…, daar had ik nooit eerder bij stilgestaan.’
‘Dus thuiswerken, vind je niet meer zo’n probleem?’
Jan lacht: ‘Brood is belangrijk maar ik wil dat de tijd mijn beste vriend wordt…voor de rest van mijn leven.
