In het huidige onderzoek hebben we elektronische dagboekmethoden gebruikt om eerder werk te repliceren en uit te breiden, en om de mate waarin gevoelens van woede en gedragsmatige regulatie van woede – zowel expressie als remming – bij pati?nten, gerelateerd waren aan pijn en functie zoals beoordeeld door pati?nten, te evalueren. Daarnaast werden deze gegevens verzameld als onderdeel van een grotere studie waarin ook de beoordelingen van de echtgenoten van de pati?nten van pijn en functie werden opgenomen (Burns et al., in druk). Specifiek hebben pati?nten met chronische lage rugpijn (CLBP) en hun echtgenoten elektronische dagboekaantekeningen 5 keer per dag gedurende 14 dagen ingevuld met behulp van Personal Data Assistants (PDA’s). Op een niveau zouden, als woede-arousal en/of gedragsregulatie van woede, zoals deze zich voordoet in het dagelijks leven, gerelateerd zijn aan pijn en functie, gelijktijdige analyses relaties laten zien tussen toenames in toestand van woede, woede- expressie en/of remming en schommelingen in pijn en functie. Bovendien zouden vertraagde analyses aantonen dat initi?le toenames in toestand van woede, woede-uitdrukking en/of remming latere schommelingen in pijn en functie voorspellen, met name in het geval van woede- remming gezien eerder bewijs van vertraagde effecten op pijn (Burns et al., 2008) (dat wil zeggen, woede ? pijn). Aan de andere kant kan het, zoals gesuggereerd door de resultaten van Feldman, Downey en Schiffer-Neitz (1999), het geval zijn dat de initi?le intensiteit van de pijn iemand vatbaar maakt voor latere woede en de noodzaak om deze te reguleren, en daarom voorspellen initi?le toenames in pijn latere schommelingen in woede-arousal, woede-uitdrukking en/of remming (dat wil zeggen, pijn ? woede). Op een ander niveau moeten toenames in woede-arousal, woede-uitdrukking en/of remming inderdaad gerelateerd zijn aan veranderingen in pijn en functie van de pati?nt, en deze toenames zouden gerelateerd moeten zijn aan waarneembare veranderingen in pijn en functie die door anderen dan de pati?nt kunnen worden waargenomen. We hypothesiseerden dat meldingen van toenames in woede-arousal, gedragsmatige woede-uitdrukking en/of remming van de pati?nt gerelateerd zouden zijn aan beoordelingen door de echtgenoten van het waarneembare gedrag van de pati?nt. Ten slotte vereist de noodzaak om woede te reguleren de aanwezigheid van woede-arousal. Als gedragsregulatie van woede op zichzelf een belangrijk fenomeen is dat gerelateerd is aan huidige en latere pijn en functie, zouden de factoren van woede-regulatie unieke effecten moeten hebben die verder gaan dan die toe te schrijven aan woede-arousal alleen. Om dit probleem aan te pakken, hebben we gecontroleerd voor zowel gelijktijdige toestand van woede als vertraagde toestand van woede indien relevant. Let op dat woede-arousal een kern- en noodzakelijk onderdeel is van het fenomeen “woede-regulatie”, en dat het statistisch controleren voor toestand van woede een conservatieve en strikte benadering vertegenwoordigt.
Woede: Hoe een veelvoorkomende emotie te herkennen en ermee om te gaan
Iedereen weet hoe het voelt om boos te zijn. Maar de oorzaken, effecten en manieren om boosheid onder controle te houden zijn soms niet goed begrepen. Psychologen kunnen mensen helpen bij het herkennen en vermijden van boosheidstriggers. Ze kunnen ook manieren bieden om met boosheid om te gaan wanneer het zich voordoet.
Howard Kassinove, PhD, ABPP, is een professor in de psychologie aan de Hofstra Universiteit en directeur van het Instituut voor de Studie en Behandeling van Woede en Aggressie van de universiteit. Als voormalig directeur van het PhD-programma van Hofstra en voorzitter van de afdeling Psychologie, heeft hij meer dan 40 jaar ervaring als wetenschapper en professionele psycholoog.
Kassinove is een lid van de American Psychological Association en de Association for Psychological Science. Hij is gecertificeerd in klinische psychologie en is de huidige president van het American Board of Cognitive and Behavioral Psychology. Hij heeft twee boeken over woede mede-auteur: Woedebeheer: De complete behandelingsgids voor beoefenaars (2002, Impact Publishers) en Woedebeheer voor iedereen: Zeven bewezen manieren om woede te beheersen en een gelukkiger leven te leiden (2009, Impact Publishers).
APA stelde onlangs de volgende vragen aan Dr. Kassinove over woede.
APA: Wat is woede en hoe verschilt het van agressie?
Dr. Kassinove: Woede is een negatieve gevoelstoestand die meestal gepaard gaat met vijandige gedachten, fysiologische opwinding en onaangepast gedrag. Het ontstaat meestal als reactie op ongewenste acties van een andere persoon die als respectloos, kleinerend, bedreigend of verwaarlozend wordt ervaren. Woede omvat bepaalde denkstijlen zoals: “Mijn baas heeft mij voor mijn collega’s bekritiseerd. Ik ben woedend. Hij zou niet zo respectloos moeten zijn!” of “Die vrouw voor mij rijdt zo langzaam. Dit is frustrerend. Ze zou niet op de snelweg mogen rijden!” Woede geeft ons energie om terug te slaan. Uit onze gegevens blijkt dat ongeveer 25 procent van woede-incidenten gedachten van wraak omvat, zoals: “Ik ga roddels verspreiden over mijn baas om hem terug te pakken” of “Ik zou haar auto gewoon willen aanrijden om haar op haar plaats te zetten.” Interessant genoeg ontstaat woede meestal uit interacties met mensen die we aardig vinden of van wie we houden, zoals kinderen, echtgenoten en goede vrienden.
Wat is woede?
Charles Spielberger, PhD, een psycholoog gespecialiseerd in de studie van woede, beschrijft woede als “een emotionele toestand die varieert van lichte irritatie tot intense woede en razernij”.
Boosheid is een emotie die we voelen, net als verdriet, angst, vreugde en geluk.
Woede is een normaal en gezond gevoel, en heeft als functie om ons te laten weten wanneer alles niet in orde is in onze wereld.
Angst wordt veroorzaakt door twee fundamentele zaken: situaties die ons frusteren en onze onbevredigde behoeften.
- Frustratie: Het niet krijgen van wat we willen, vooral als we verwachten het te krijgen;
- Het gevoel hebben dat anderen ons niet respecteren of geven om hoe we ons voelen.
Wanneer we boosheid ervaren als een lichte irritatie, is het relatief gemakkelijk om onze reactie te beheersen. Naarmate het intenser wordt, afhankelijk van onze ervaring en vaardigheid, kan boosheid steeds moeilijker te beheersen worden.
Testen van omgekeerde paden
Bevindingen uit cross-sectionele vragenlijst, laboratorium- en behandelingonderzoeken (Bruehl et al., 2006; Burns, Johnson, Devine, Mahoney, & Pawl, 1998; Burns et al., 2008) documenteren relaties tussen boosheid-gerelateerde factoren en pijn en functie bij mensen met chronische pijn. Er is echter relatief weinig bekend over de vraag of boosheidsopwekking en/of boosheidsregulatiestrategie?n in het dagelijks leven gerelateerd zijn aan pijn en functie. Twee dagelijkse dagboekstudies leveren voorlopig bewijs dat boosheidsopwekking en gedragsmatige boosheidsuitdrukking gerelateerd zijn aan daaropvolgende pijntensiteit, en het huidige onderzoek probeerde deze bevindingen te repliceren en uit te breiden. Analyses richtten zich op longitudinale effecten waarbij boosheidsopwekking en/of boosheidsregulatie daaropvolgende pijn en functie zouden kunnen be?nvloeden of andersom. We concentreerden ons ook op het isoleren van unieke effecten van boosheidsregulatie los van die van staat van boosheid. Ten slotte gaven de beoordelingen van de echtgenoot van de pijn en functie van de pati?nt het voordeel dat iemand anders dan de pati?nt kon rapporteren over factoren van de pati?nt.
Stijgingen in de opwinding van de pati?nt boosheid (boven hun eigen gemiddelde) waren gelijktijdig gerelateerd aan een toename van de door de pati?nt gemelde pijnintensiteit en pijnbelemmering, en aan een toename van de door de echtgenoot gemelde pijnintensiteit en pijnlijk gedrag van de pati?nt. Deze relaties kwamen naar voren ongeacht hoe pati?nten op dat moment hun boosheid reguleerden, en wijzen op de mogelijke schadelijke effecten die simpelweg boos worden heeft op de moment-tot-moment pijn en functie van mensen met chronische pijn. Uniek hierbij is dat toenames in de pijnintensiteit en pijnlijk gedrag van de pati?nt zelfs werden waargenomen door een andere persoon – de echtgenoot van de pati?nt. De belangrijkheid van boosheid als arousal wordt vergroot door significante vertraagde effecten waarbij stijgingen in de opwinding van de pati?nt boosheid (boven hun eigen gemiddelde) om bijvoorbeeld 9:00 uur voorspelden toenames in door de pati?nt gemelde verloren tijd en door de echtgenoot gemelde toenames in pijnintensiteit en pijnlijk gedrag van de pati?nt om 12:00 uur. Dus boosheid als arousal kan niet alleen gerelateerd zijn aan pijn en functie op het moment van toename van boosheid, maar kan ook vertraagde schadelijke effecten hebben op pijn en functie; opnieuw effecten die mogelijk merkbaar zijn voor een andere persoon.