Ingebeeld Lelijk
Mensen die urenlang naar hun ‘gebreken’ kijken in de spiegel. Dat pukkeltje naast hun neus waar ze diep ongelukkig van worden, hun wangen die ze te hol of te bol vinden, hun dijen die er niet uitzien zoals zij dat zouden willen… Ze zien hun tekortkomingen en dit brengt ze tot wanhoop. Ze mijden sociaal contact; gaan niet naar feestjes en zeggen afspraken, bijeenkomsten en ontmoetingen af. Kortom, situaties waarbij mensen samen zijn, gaan ze uit de weg.
Het is een bekend fenomeen. Mannen en vrouwen die hun eigenwaarde laten afhangen van hun uiterlijk. Die denken dat een mooi gezicht, slank zijn en de ‘juiste maten’ hebben, hetzelfde betekent als ‘aantrekkelijk zijn’. En dus geaccepteerd. Het is niet gemakkelijk hier onderuit te komen. De mode- en cosmetische industrie regeren met ijzeren hand. Pas als je voldoet aan het heersende schoonheidsideaal, heb je (markt)waarde. Maar hoe zit het met je eigen, intrinsieke waarde als mens? Doet dit er nog toe?
De buitenkant van iemand is het eerste wat we zien. En we worden aangetrokken door knappe, mooie mensen; ‘het velletje’. Wat als je toevallig dik bent en je heupen vrolijk laat meedeinen als je op hoge hakken loopt? Als al je onderkinnen meetrilllen als je lacht? Of als je mager bent en dit als een pluspunt ziet omdat je ‘alles’ kan eten en ‘alles’ kan dragen ongeacht wat de trend op dat moment voorschrijft? Dit soort mensen zijn er ook. Ze kijken op een realistische manier naar zichzelf en zijn gelukkig met wat ze zien. Wat het hun oplevert? Als je gelukkig bent, kan je niet anders dan mooi zijn.
